Zespół cieśni nadgarstka – leczenie w Warszawie
Zespół cieśni nadgarstka – operacje wykonuje dr. n. med Tomasz Matuszewski. W swojej karierze zoperował ponad 2500 pacjentów cierpiących na tę chorobę.
Przygotowanie do zabiegu
Przede wszystkim konsultacja z chirurgiem ręki.
Na spotkanie z lekarzem pacjent powinien przynieść wszystkie badania, które mogą pomóc w diagnostyce. Jeżeli pacjent ich nie ma – zostaną najprawdopodobniej zlecone przez lekarza podczas pierwszej wizyty. Są to na ogół badania EMG (badanie EMG można wykonać na miejscu w klinice) oraz USG (pacjentów kierujemy do współpracujacych z nami stale pracowni).
Jeżeli lekarz ma jeszcze wątpliwości związane z postawieniem rozpoznania, może zlecić dodatkowe badania diagnostyczne.
Jeżeli zdiagnozowany jest Zespół Cieśni Nadgarstka – lekarz omawia z pacjentem takie zagadnienia jak: wskazania do zabiegu i jego zakres, tryb postępowania, możliwe do zastosowania techniki operacyjne, rodzaj znieczulenia, czas pobytu w klinice, czas niezdolności do pracy, postepowanie po zabiegu i jego koszt.
W trakcie konsultacji pacjent otrzymuje listę niezbędnych badań laboratoryjnych – do wykonania przed zabiegiem.
Na ogół są to takie badania jak: grupa krwi, morfologia z rozmazem, OB, badanie moczu, badanie krzepnięcia (APTT, wsk. Quicka, INR), poziom glukozy we krwi, elektrolitów (K, Na), mocznika, kreatyniny oraz przeciwciał (HBS, HIV, HCV, Wr). Wskazane jest także wykonanie badania EKG serca oraz RTG klatki piersiowej. Informacje o badaniach niezbędnych do wykonania zabiegu otrzymuje podczas konsultacji przedoperacyjnej. Badania ogląda operator i anestezjolog znieczulający pacjenta do zabiegu.
W przypadku leczenia jakiejkolwiek choroby przewlekłej należy ZAWSZE poinformować o tym lekarza prowadzącego. Przed zabiegiem należy ustalić z lekarzem, jakie leki należy przyjąć, a jakie odstawić w dniu zabiegu. Ważne jest również wcześniejsze skontrolowanie stanu uzębienia, a w razie konieczności wyleczenie wszelkich ognisk zapalnych w jamie ustnej. Przed zabiegiem nie należy jeść, pić i palić papierosów (min. 6 godzin). W dniu zabiegu pacjent wypełnia ankietę przedoperacyjną odpowiadając na podstawowe pytania związane z jego zdrowiem oraz podpisuje zgodę na wykonanie zabiegu.
Przeciwwskazania do wykonania zabiegu:
• infekcja miejscowa, stan zapalny skóry i innych tkanek ręki,
• infekcje uogólnione (górnych dróg oddechowych, układu moczowego),
• choroby ogólnoustrojowe, np. nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienia serca, choroba wieńcowa, zaburzenia rytmu serca, cukrzyca, uczulenie, zaburzenia krzepnięcia krwi (zabieg możliwy po konsultacji i przygotowaniu do operacji przez lekarza rodzinnego).
Opis zabiegu
Zabieg dekompresji nadgarstka wykonuje się w warunkach sali operacyjnej w ułożeniu na wznak (w szczególnych przypadkach na boku). Zespół anestezjologiczny wykonuje znieczulenie, najczęściej przewodowe (blokada nerwów pod pachą), ale zabieg ten można wykonać także w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Założenie opaski uciskowej na ramię powoduje wstrzymanie przepływu krwi w kończynie na czas zabiegu, czym ułatwia wykonanie go i ogranicza do minimum utratę krwi. Cięcie skórne wybiera się w zależności od zastosowanej techniki: w klasycznej przebiega ono w bruździe przeciwstawnej kciuka, na środku dłoni, a w technice endoskopowej najczęściej w linii poprzecznej na przedramieniu u podstawy dłoni.
Istotą zabiegu jest przecięcie więzadła poprzecznego nadgarstka, przez co uzyskuje się poszerzenie kanału i zmniejszenie ucisku na nerw pośrodkowy. Zabieg kończy zamknięcie krwawiących naczyń i zeszycie skóry, zwykle z pozostawieniem w ranie drenu, opatrunek i założenie temblaka. Niektórzy chirurdzy zakładają opatrunek unieruchamiający, ale autor tego tekstu – dr Tomasz Matuszewski – preferuje wczesne wprowadzenie ruchu po zabiegu i nie zakłada szyn gipsowych. Jeżeli podczas zabiegu i zaraz po nim nie wystąpią jakiekolwiek niepożądane zjawiska, pacjent może opuścić klinikę pod opieką osoby towarzyszącej.
Pielęgnacja po zabiegu
Po większości zabiegów na ręce zalecane jest podwieszanie ręki na temblaku i ograniczenie chwytania, co zapobiega tworzeniu się nadmiernego obrzęku. Należy pamiętać, że nawet mając poczucie sprawności w czasie leczenia i noszenia opatrunku, nie wolno prowadzić pojazdów samochodowych ani obsługiwać mechanicznych urządzeń.
Ból pooperacyjny pojawia się po kilku godzinach, wtedy gdy ustępuje znieczulenie przewodowe. Zwykle wystarczy przyjmowanie podstawowych leków (Paracetamol, Ibuprom), aby kontrolować ból. Zaskakujące dla pacjentów jest ich dobre samopoczucie i możliwość spania bez przerw mimo rany pooperacyjnej, a to dzięki efektowi odbarczenia uciśniętego nerwu.
Należy pamiętać o wyznaczonej wizycie kontrolnej – zmianie opatrunku. W przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów należy skontaktować się z lekarzem.
Okres gojenia rany i rehabilitacji wynosi zwykle od 3 do 6 tygodni.