Rekonstrukcja ścięgien w Warszawie
Ścięgna prostowników jak i zginaczy mogą ulec uszkodzeniu w wyniku urazu bezpośredniego (rana – przecięcie) urazu zamkniętego (zerwanie przyczepu) lub w wyniku chorób ścięgien (przewlekłe zapalenie).
Najczęściej spotykanym urazem ścięgien prostowników jest oderwanie od kości przyczepu obwodowego (dalszego) prostownika palca. Może ono nastąpić razem z fragmentem kości lub bez jej uszkodzenia. W wyniku urazu palec przybiera charakterystyczne położenie: paliczek dalszy jest zagięty dłoniowo a palec jest wyprostowany w stawie bliższym (palec młoteczkowaty).
Pacjent nie może czynnie wyprostować palca w stawie dalszym
W przypadku oderwania przyczepu prostownika wraz z fragmentem kości niezbędnym postępowaniem jest dokonanie repozycji (zbliżenia odłamów kostnych) i ustabilizowanie ich przy pomocy metalowych grotów (istnieją także inne metody leczenia chirurgicznego). Leczenie chirurgiczne i rehabilitacja trwają około 8 tygodni.
W przypadku zerwania prostownika bez uszkodzeń kostnych możliwe jest postępowanie zachowawcze (nieoperacyjne) polegające na założeniu szyny Stacka lub innej unieruchamiającej dalszy staw palca na okres 6 tygodni. Jeżeli po tym czasie nie powróci funkcja prostowania palca a opadanie paliczka dalszego będzie większe niż 15-20 stopni, konieczne będzie wtórne leczenie rekonstrukcyjne.
Nierzadko dochodzi do uszkodzenia ścięgna długiego prostownika kciuka jako powikłanie złamania końca dalszego kości promieniowej. Ścięgno ulega przetarciu w miejscu wystającego odłamu kostnego. W takim przypadku konieczne jest leczenie rekonstrukcyjne polegające zwykle na przeniesieniu innego ścięgna na prostownik kciuka.
Zginacze ścięgien najczęściej ulegają przecięciu w wyniku powstania otwartej rany ręki (uraz nożem, blachą, piłą tarczową). W zależności od rozległości rany i stopnia zniszczenia tkanek podejmuje się działanie rekonstrukcyjne pierwotne (doraźne) lub wtórne (odroczone).
Zaopatrzenie pierwotne obejmuje toaletę rany i zeszycie ścięgien. W przypadku ubytków tkanek, znacznego stopnia ich zabrudzenia bądź towarzyszącego uszkodzenia innych struktur odracza się rekonstrukcję zginaczy ograniczając działanie pierwotne do zamknięcia rany.
Wtórne leczenie rekonstrukcyjne może być różnorakie: od prostego zeszycia ścięgien zginaczy głębokich do rekonstrukcji przeszczepem. Może być to działanie wieloetapowe z wytworzeniem łoża dla przeszczepu (odtworzenie kanału palcowego przez użycie silikonowego pręta) a po kilku miesiącach jego przeniesienie.
Po każdym zabiegu na ścięgnach zginaczy może dojść do wytworzenia zrostów pomiędzy ścięgnem a ścianą kanału palcowego. W takich przypadkach niezbędne jest wykonanie kolejnego zabiegu uwolnienia ścięgna lub przeszczepu ścięgna ze zrostów (tenoliza). Na każdym etapie postępowania niezbędna jest ścisła współpraca z ośrodkiem rehabilitacyjnym i nadzór nad postępem rehabilitacji.