Rekonstrukcja funkcji chwytnej ręki w Warszawie
Chwyt ręki zależny jest od koordynacji wszystkich struktur ręki (kości, ścięgien oraz mięśni z odpowiadającymi im nerwami). Uszkodzenie któregokolwiek z tych elementów powoduje zaburzenie koordynacji i w rezultacie zaburzenie chwytu – jego osłabienie, brak precyzji lub brak opozycji kciuka do pozostałych palców.
Zaburzenie chwytu może być wynikiem urazu lub zaburzeń neurologicznych powodujących dysfunkcje mięśniową. Odtworzenie ciągłości ścięgien oraz rekonstrukcja i regeneracja nerwów dają szanse na przywrócenie chwytu. Zasadniczym elementem chwytu jest opozycja kciuka wobec pojedynczych palców (wskazującego i długiego) stanowiąc tzw. chwyt trójpunktowy, chwyt precyzyjny szczypcowy lub wobec wszystkich palców tworząc chwyt opozycyjny szeroki. Porażenia lub niedowłady mięśni krótkich ręki zależnych od nerwu łokciowego i pośrodkowego powodują znaczne osłabienie lub wyeliminowanie opozycji kciuka. Często, zwłaszcza w zastarzałych urazach nerwów na przedramieniu, mimo ich regeneracji nie dochodzi do podjęcia funkcji przez mięśnie krótkie. Sposobem na wytworzenie opozycji w takich sytuacjach są rozmaite zabiegi wykonywane na ręce, z użyciem ścięgien, które przenoszone w inne miejsca, powodują pożądane ustawienie i ruch kciuka wobec pozostałych palców. Leczenie takie może być wieloetapowe i czasami wspomagane zabiegami na kościach reki – przecięciem kości, ich rotacją lub usztywnieniem jakiegoś stawu, którego kosztem uzyskuje się możliwość opozycji. Ważnym elementem leczenia jest czas, w którym podejmuje się decyzję o zabiegu transferu ścięgien w oparciu o precyzyjna ocenę stopnia regeneracji odpowiednich nerwów. Zbyt długie odraczanie decyzji może pogorszyć warunki wyjściowe do rekonstrukcji i w rezultacie wynik leczenia i jakość życia.
Zabiegi tego rodzaju oprócz precyzji chirurgicznej wymagają ścisłej i długotrwałej współpracy pacjenta i chirurga z zespołem rehabilitacyjnym. Brak lub nieodpowiednia rehabilitacja reki może zniweczyć wysiłek chirurgiczny. Podobny skutek może wywołać brak reakcji chirurga (konieczność uzupełniającego zabiegu chirurgicznego) przy stwierdzeniu braku postępu podczas rehabilitacji.