Leczenie ubytków i zniekształceń
Zniekształcenia powłok ciała mogą powstać w wyniku wad wrodzonych i późniejszego ich leczenia oraz w wyniku urazów mechanicznych lub oparzeń. Zadaniem chirurgii rekonstrukcyjnej jest przywrócenie kształtu oraz funkcji ochronnych skóry. Szczególny przypadek stanowią ubytki złożone, wielotkankowe, obejmujące nie tylko skórę ale tkanki głębiej leżące w tym także kość. W zależności od wielkości ubytku, jego lokalizacji oraz funkcji miejsca ubytku planuje się rodzaj zabiegu, sposób realizacjo oraz warunki techniczne wymagane do leczenia. Nie wszystkie ubytki można leczyć w trybie ambulatoryjnym. Część z nich wymaga leczenia w warunkach szpitalnych i może być rozkładana na wiele etapów. Do najczęstszych ubytków i zniekształceń należą pourazowe blizny, nie zagojone rany po wypadkach komunikacyjnych oraz przewlekłe owrzodzenia i odleżyny.
Kwalifikacja do leczenia musi obejmować bezpośrednie badanie lekarskie, badania obrazowe, biochemiczne a przede wszystkim badania bakteriologiczne. Leczenie chirurgiczne często jest poprzedzone leczeniem przygotowawczym obejmującym poprawę stanu ogólnego pacjenta (np. odżywienie bądź wyrównanie niedoborów krwi) oraz celowanym leczeniem miejscowym rany (specjalne opatrunki i odpowiednio dobierane środki dezynfekujące i eliminujące infekcję). W leczeniu chirurgicznym stosuje się wszystkie techniki chirurgii plastycznej: przeszczepy skóry, przesuwanie płatów skóĻrnych, skórno-tłuszczowych, powięziowych, skórno-mięśniowych a także przenoszenie wolnych płatów (z zespoleniami mikronaczyniowymi) oraz kompleksów tkankowych również z wykorzystaniem techniki mikrochirurgicznej. Przykładem może byc przenoszenie palca ze stopy na dłoń celem odtworzenia chwytu.